Współuzależnienie najczęściej dotyczy małżonka lub partnera osoby uzależnionej, czyli osoby która potencjalnie może wyjść z relacji. Najczęściej nie dotyczy ono dzieci osoby uzależnionej oraz jej rodziców, choć te osoby także mogą prezentować destrukcyjne reakcje przystosowawcze. Natomiast samo współuzależnienie, odnosi się do wytworzenia reakcji przystosowawczych do sytuacji wieloletniego życia z osobą uzależnioną. Można zatem powiedzieć, że współuzależnienie jest to zaburzona adaptacja danej osoby do trudnej sytuacji, która przejawia się poprzez utrwalone specyficzne wzorce funkcjonowania i reagowania. Wzorce te tworzą się oraz rozwijają w czasie utrzymywania relacji z daną osobą uzależnioną. Ponadto warto zauważyć, że osoby współuzależnione stosują różnego rodzaju strategie zaradcze które służą poradzeniu sobie ze stresującymi wydarzeniami powiązanymi z uzależnieniem najbliższej osoby. W miarę rozwoju współuzależnienia, rozwijają się także destrukcyjne mechanizmy adaptacyjne. Mechanizmy te, służą utrzymaniu równowagi w rodzinie natomiast jednocześnie powodują pogorszenie stanu zdrowia i sprawności funkcjonowania psychospołecznego u osoby współuzależnionej. Patrząc na rodzinę w ramach „przyczynowości kolistej” można zauważyć, że w momencie, kiedy u jednej osoby rozwija się uzależnienie i zaniedbuje obowiązki domowe wówczas druga osoba w rodzinie chcąc zachować równowagę przejmuje te obowiązki. Tym samym dba o to, aby utrzymać harmonię wewnętrzną w rodzinie. Równocześnie dzieje się tak dlatego, że jeśli nie przejmie odpowiedzialności, to wydarzy się coś niekorzystnego. Osoba współuzależniona tym samym daje zgodę na coraz częściej powtarzające się destrukcyjne zachowania partnera i nieświadomie zwiększa jego poczucie nieodpowiedzialności, a co za tym idzie nieświadomie i niecelowo podtrzymuje uzależnienie u partnera i wzajemne uwikłanie.
